Aldona, mama ciężko chorej Julci, stara się żyć tak, jakby każdy rok, miesiąc, dzień, godzina miałyby być tym ostatnim.
Julcia daje Aldonie ogromne szczęście. Mimo, że jest jej czasem bardzo ciężko, znajduje siłe w oczach i uśmiechu swojej córki. Jak mówi – czerpie z tego garściami.
Aldona Boruta twierdzi, że Julka jest najlepszym nauczycielem cierpliwości, o którą kiedyś nigdy by się nie podejrzewała.
Od dnia, gdy dowiedziała się, że córka jest nieuleczalnie chora stara się cieszyć każdym dniem z dziewczynką, bo wie, że czas, który został im dany nie jest dany raz na zawsze…
